تحلیل عوامل موثر بر ایجاد و ارتقاء اجتماع پذیری در فضاهای عمومی شهر تهران (نمونه موردی دو محله و یک ناحیه در منطقه 7 تهران )

گرایش به زندگی ماشینی، حضور گسترده وسایل نقلیه و تغییر چهره شهر به واسطه چیرگی اتومبیل بر فضای شهری، جدایی گزینی مردم از فضاهای عمومی، نادیده انگاری ارزش¬های اجتماعی، فرهنگی و هویتی نهفته در فضاهای عمومی، بی توجهی به حفظ و ارتقای حیات جمعی در دهه¬های پیشین، موجب شده که برخی از فضاهای عمومی در مقیاس¬های مختلف شهری اهمیت و نقش خود را از دست بدهند. ایجاد فضاهای عمومی در مقیاس¬های مختلف شهری در دهه¬های اخیر تلاشی در جهت رفع نیاز اجتماعی انسان به فضاهای عمومی بوده است. حضور افراد در این فضاها منجر به اجتماع¬پذیری فضای عمومی و عاملی در جهت موفقیت فضا است. حال مقیاس-های نزدیک به هم، نداشتن ویژگی¬ها و معیارهای فضاهای عمومی موفق و عدم معیارهایی جهت اجتماع¬پذیری فضاها منجر به خالی و رانده شدن فضاها شده است. هدف از تحقیق پیش¬رو تبیین عوامل موثر در ایجاد و ارتقاء اجتماع پذیری در فضاهای عمومی با در نظر گرفتن مقیاس های مختلف فضاهای عمومی در شهر تهران است. جهت پاسخگویی به هدف بیان شده ابتدا مفهوم فضاهای عمومی، اجتماع¬پذیری، اجتماع¬پذیری در فضاهای عمومی مورد مطالعه قرارگرفته و معیارهایی جهت سنجش اجتماع¬پذیری فضاها در یک مدل مفهومی در سه بعد اجتماعی، کالبدی و فعالیتی تدوین شده است. جهت سنجش معیارها فضاهای عمومی دو محله دبستان و سهروردی و پارک اندیشه در مقیاس ناحیه انتخاب گردیده¬اند. مشاهده و تحلیل کیفی، استفاده از آمار توصیفی و آمار استنباطی که با استفاده از نرم¬افزار spss انجام شده در راستای سنجش معیارها و پاسخگویی به فرضیه و سوالات تحقیق بوده است. نتیجه نشان می¬دهد که فضای عمومی ناحیه با وجود دسترسی کمتر و بعد فاصله¬ای بیشتر مورد استقبال بیشتر ساکنین دو محله نسبت به فضاهای عمومی خود قرارگرفته و از اجتماع¬پذیری بالایی برخوردار است. نتیجه حاصل شده نشان می¬دهد که توجه به معیارهای اجتماع¬پذیری در حین برنامه-ریزی و طراحی فضاها موجب می¬شود که فضاها در کنار یکدیگر و در مقیاس¬های مختلف به حیات خود ادامه دهند.